.jpg)
Diwalon koe si Djoemad: „Tong waka kokotak kitoe, tjoba bae geura mĕntang, rek ditendjokeun.”
Pek si Oemar teh mĕntang. Baroedak patinggarĕro: „Lapoer! lapoer!” tjĕnah, „teu keuna!”
Si Oemar rada eraeun, tapi dasar loba akal, roepa-roepa bae ekolna. Pokna: „Sakali deui geura. Sageuj teu keuna kana poeseurna ajeuna mah.”
Pek manehna mĕntang deui, tapi lapoer deui bae. Gĕr atoeh disaleungseurikeun koe aki sabatoer-batoer. Koemaha ajeuna api-apina? Kieu tjĕnah: „Hĕnteu era disaleungseurikeun oge, da ngahadja teu dikeunakeun. Moen teu ngandĕl, tarendjokeun sakali deui.”
Katiloe kalina mĕntang, kabĕnĕran djamparingna keuna kana poeseur pisan. Djoeng bae manehna nangtoeng, tatandang djeung toetoendjoek, njĕboetkeun barodo keneh ka aki djeung batoer-batoer.
„Moen niat mah,” omongna teh, „ti tadi ge tangtoe keuna. Naon hesena ngetjeng kana poeseur? Geuning sakali ge keuna, dewek mah.”
