warna-warna, noe leutik patingsiriwik, noe gěde patingsoeroewoek, tingkoetjiběk, tingkětjěboek, tingsolojong matak hajang.
Aja deui kalangěnan Kandjěng Radja, nja eta gadjah sapirang-pirang. Těmpatna lěga, dikoerilingan koe pagěr beusi. Di antara gadjah-gadjah anoe sakitoe lobana, aja hidji noe katjida dipikameumeutna koe Radja, nja eta noe ngaran Paing. Eta gadjah hěnteu loemrah djeung noe loba, noe biasana harideung, ieu mah bodas, ari oemoerna geus saratoes taoen leuwih; leuwih kolot batan djělěma noe pangkolotna di nagara eta.
Si Paing teh sok dirioeng koe gadjah-gadjah noe sedjen, sabab bisaeun ngadongeng, nja eta ngadongengkeun Ialakonna keurna ngora, waktoe manehna ngadjadjah ka sababaraha nagara. Ari manehna dongeng teh, dirěgěpkeun ěnja-ěnja koe babatoeranana, lantaran dongeng-dongengna pikarěsěpeun. Sakali mangsa rek ngamimitian dongeng, si Paing kieu omongna: „Batoer-batoer meureun teu njaho, jen kaoela lain oerang dieu; nagara kaoela djaoeh ti dieu.”
„Poegoeh bae teu njaho mah, walon batoer-batoerna teh bari ngalingkoeng, „tjik dongengkeun.”
„Pek atoeh darengekeun,” omong si Paing. „Kieu geura: Djaman baheula, djaman kaoela keur leutik, kaoela teh sok oelin djeung babatoeran di leuweung gěde. Kaoela ingět, harita sok minděng ditjarekan koe indoeng, lantaran sok bahoela, dititah mandi teu noeroet, ari oelin sok kadjongdjonan, djeung sok djarambah, neangan boeboeahan djeung dangdaoenan atawa pěpělakan noe ngarora. Ari oelin oedagoedagan djeung batoer, sok lat bae poho ka imah. Kaoela geus ngalakonan oelin ka noe djaoeh pisan, njorang těgal iplik-aplak, satoengtoeng deuleu ngan djoekoet rakět, euweuh tatangkalanana.
Keur boedak mah teu karasa, jen salah lampah kitoe teh. Ari geus gěde kakara ngarasa sědih. Komo sanggeus aja
