Omong Sardjan: „Moal salah, djĕlĕma-djĕlĕma teh arek laladjo maen bal.”
Ditembalan koe Amir: „Kabĕnĕran oerang hĕnteu kabeurangan, djadi ĕngke bisa neangan tĕmpat noe ngeunah.”
Teu koengsi lila Sardjan djeung sobat-sobatna geus nĕpi ka tĕgal tĕmpat maen bal.
„Toeh di ditoe,” omong Sardjan, „oerang ngadeukeutan Gatot djeung Ibrahim.”
Eta Gatot djeung Ibrahim imahna teu pati djaoeh ti imah Sardjan. Ajeuna koempoel djadi limaan. Limaanana laladjona deukeut tihang goel, ngarah awas ka saoerang-oerangna anoe maen bal. Noe laladjo geus ngagimboeng, meh kabeh lalaki bae. Baroedak pirang-pirang; boedak awewe ge aja, tapi teu loba.
Gantjang bae djĕlĕma-djĕlĕma njĕdĕk ka hareup, njarahoeun, jen anoe rek maen bal geus daratang. Geus katembong, jen aja doea rombongan, sarombongna aja sawĕlas djĕlĕma. Djaba ti eta aja djoeroe-pamisahna djeung toekang ngadjaga watĕs.
Barang noe rek maraen bal geus aja di djĕro kalang, gĕr noe laladjo soerak bari kĕprok rame pisan. Teu koengsi lila, soerilit geus ditioep, nandakeun arek mimiti maen.
Gantjangna bal geus disepak, sakapeung ngagorolong, sakapeung ngapoeng ka loehoer, sakeudeung-keudeung ka kentja, toeloej ka katoehoe deui, pĕng ka hareup pĕng ka toekang. Oepama bal aja di wĕwĕngkon itoe, rikat anoe beulah ditoe ngadjaraga, bisi bal asoep kana goel. Ari bal ka dieu deui, djaga-goel noe beulah dieu geus edjegeler, sieuneun teu katahan koe babatoeranana. Katjida matak rĕsĕpna poerwarĕs tĕngah ti beulah ditoe, bawaning tarik ngoedag bal, nĕpi ka boeleud djiga bal. Mindĕng balna geus njĕdĕk ka beulah dieu, disepak koe noe ti dieu, bĕlĕwĕr ka ditoe deui, teu lila ka dieu deui, meh bae asoep kana goel, tina tarikna noe njepak. Tapi noe ti dieu oge teu koerang rikat, kabeh pada taki-taki, sieuneun eleh.
