Kaca:Verhandelingen van het Bataviaasch Genotschap van Kunsten en Wetenschappen LVIII.djvu/128

Ti Wikipabukon
Ieu kaca can diuji baca

hajang koelem; mangga, Njai, oerang karoelem.” Tetela di pangoelingan poetri sareng ratoe, ratoe teu roemaos pawarang titipan batoer.

Toenda heula tjarios noe keur karoelem.

Oerang tjarioskeun pawarang noe sepoeh, nja eta Pohatji Naganing Roem.

Dina waktoe harita pawarang teh keur koelem, andjeunna toeloej ngimpen jen ningali tjahja roehaj aja di dasar sagara, ladjeng bae ditjokot koe Naganing Roem, nja toeloej dikandoeng koe tjinde woeloeng.

Barang geus tanghi, Naganing Roem nangis kaedanan koe impian, koe sabab taja boektina.

Oerang toenda tjarita noe eukeur nangis.

Kotjapkeun sang pandita.

Katingali jen Pohatji Naganing Roem eukeur nangis kaedanan koe impian; gantjangna pandita toeloej loengsoer, tatapi bari ngaleungit. Barang soemping toeloej bae ngawoeroekan ka Naganing Roem, ari kasaoeranana: „adoeh, Njai, poma-poma ajeuna teh oelah nangis, sababna eta impian bakalna ge djadi poetra. Anggoer, Njai, geura dangdan deuheusan praboe ratoe, da ajeuna mah geus anom deui. Djeung Njai koedoe oendjoekan, kieu nja pioendjoek: jen aja hidji pandita datangna ti Goenoeng Padang, noedjoem ka impian koering, ari pokna ki pandita, goe'sti, bakal kagoengan poetra ti pawarang noe doea, sarta poetrana ge doea tetela pameget kabeh.”

Enggalna poetri teh djengkar ngadeuheus ka praboe ratoe, bari oendjoekan sakoemaha pisaoer sang pandita; teu aja pisan noe kaliwat.

Ti dinja ratoe teh mindel sadjeroning mamanahan, sabab tatjan oeninga jen aja pandita di Goenoeng Padang. Saoer ratoe: „ai, Njai, naha mo goroh aja pandita di Goenoeng Padang, naha Njai teh njanjahoanan.”

Ari kasaoeran poetri: „noehoen satimbalan goesti, hatoer abdi teh teu pindo gawe, abdi teh hanteu bohong, malah-malah bieu pisan sasaoeran sareng abdi.”

„Ai, Njai, mangke heulaan, oerang nanja ka Lengser, sabab eta boeat saksi noe beunang dipertjaja, karana Lengser pangkolotna di nagara Galih Pakoean.”

Enggalna Lengser disaoer koe Praboe ratoe, ari kasaoeran: „ai, Lengser, sereg mangka tereh, sor kadieu masing deukeut, dioek sapangloenggoehan.”

Lengser enggal ngawalon: „o, goesti, noehoen sareboe, gerah salaksa, goesti rek nimbalkeun naon, noe mawi njaoer ka abdi?”

„Eh, Lengser, kieu noe matak maneh disaoer; oerang kasoempingan pawarang ti sirah nagara, njaritakeun jen aja pandita di Goenoeng Padang sarta binangkit, eta maneh njaho? Lamoen njaho geura tjaritakeun, lamoen teu njaho geura pikiran.”

Lengser henteu gantjang-gantjang ngawalonan, sabab soesah, kawantoe pandita teh tetela jen djoeraganana. Toeloej mikir sadjeroning ati, kieu mikirna: koemaha ari rek dioendjoekeun da poegoeh djoeraganana bisi koemaha onam, ari teu dioendjoekeun, boeboehan noe dipariksa, djadi matak ngoesik-ngoesik oela mandi, ngagoegahkeun matjan toeroe.

Wantoening Lengser djalma binangkit, ngadak-ngadak njiar akal, njieun atoeran harita ngomongkeun djaman keur ngora, ngarah ratoe oelah bendoe.

Ari tjek Lengser: „noehoen satimbalan goesti mariksa ka djisim abdi, marik-