Pa Kejong: „Lamoen oedjang hajang njaho pětana njijeun goela, hajoe oerang ka imah emang, toeh diditoe!” bari noendjoek ka imahna.
Tidinja bral maranehna ka imah Pa Kejong.
Barang datang, njampak pamadjikan Pa Kejong djeung anakna keur njijeun goela.
Pa Kejong: „Tah kitoe oedjang, mimitina eta lahang diasoepkeun kana ijeu kantjah, toeloej ditaheur sarta make eta tjarangka pikeun tadah boedah. Toeh geuning boedahna wani ngagoelak-goelak naek toeroen.
Lila-lila eta lahang djadi kimpěl, sarta boedahna bejak, toeloej tjarangkana didjait. Barang keur roemamat eta lahang didjait djeung kantjahna, toeloej digoewis sarta dipepes koe moentjang, soepaja djadi kolot.
Barang geus rada tiis, toeloej ditjitak didjijeun gandoean. Sanggeus kitoe, eta goela diboengkoesan koe gěbog toehoer sapoeloeh-sapoeloeh.
Arpin: „Weu, mang, meureun raos těměn goela haneut?”
Pa Kejong: Atoeh poegoeh, soemawonna koekoeroedna mah." Toeloej si Arpin dibere koekoeroedna.
Arpin: „Euleuh, ngeunah koetan ari koekoeroed goela haneut!”
Pa Kejong: „Mangkade bae djang; oelah reja teuing, matak lijeur.”
Arpin: „Sabraha ngadjoewalna dina saboengkoesna ?”
Pa Kejong: „Hih, teu tangtoe, lamoen oesoem ngidjih lima sen, tapi dina oesoem katiga mah něpi ka dalapan sen saboengkoesna.”
Arpin: „Beu, atoeh teu woedoe; meureun emang geus kagoengan loba artos.”
