VII. KOKOLETJERAN.
Di desa Tjidadap aja hidji boedak ngaranna Si Onah, anak noe tatanen. Eta boedak rěsěpan pisan kana oelin kokoletjeran; koe bapana dipangnjijeunkeun koletjer aloes pisan. Dina hidji mangsa Si Onah rek kokoletjeran, toeloej njampeur ka sobatna ngaran Ibra. Ti djalan keneh manehna geus gěgěroan ka sobatna, pokna: „Bra, oerang kokoletjeran ka těgal euj!”
Barang Si Ibra ngadenge sora sobatna, toeloej manehna nondjol ti imah, loempat bari mawa koletjer, njampeurkeun ka Si Onah.
„Kamana euj kokoletjeran teh?”
„Ka těgal euj!” tjek Si Onah.
„Ah, ka těgal mah ěmboeng, panas, anggoer si oerang ka reuma baé.”
„Hajoe atoeh.”
Tidinja bral eta doewa boedak ka reuma noe aja di sisi desa Tjidadap, mawa tatanggěr salobong? djeung boentoet. Sadjalan-djalan eta doewa boedak soeka-soeka baé, bari hehejotan nangtang angin. Teu lila maranehanana geus daratang. Waktoe harita angin geus ngagělěboeg bae. Si Onah ngomong ka sobatna: „Geura euj, koletjer dewek mah rek ditanggěrkeun itoe dina tangkal poetat. Tidinja gěn koletjer Si Onah ditanggěrkeun, tapi hěnteu daekeun měnit; manehna heraneun pisan, toeloej nanja ka Si Ibra, pokna: „Naha koletjer dewek ajeuna mah teu daekeun měnit? Tjoba noe silaing tanggěrkeun Bra! soegan bae daekeun měnit.” Geus kitoe gěn anoe Si Ibra ditagěnkeun. „Euleuh, naha noe silaing mah daekeun geuning!” „Hih, meureun bae noe silaing mah soegan
