22. Kabawa ngapoeng.
Isoek-isoek di boeroean sakola, memeh lotjeng geus loba baroedak anoe aroelin. Barang djol Oesman datang djeung nitah eureun aroelin, lantaran manehna boga pitjaritaeun, baroedak teh meh kabeh eureun oelinna, sarta njalampeurkeun ka Oesman, ngadarengekeun tjarita pěrkara balon. Njaritana mani galetjok, bari pěpěta něrangkeun ngapoengna balon. Di antara baroedak noe ngadengekeun, aja oge noe naranja pabědas-bědas, pada hajang didjawab pangheulana. Atoeh didengekeunana moenggah retjok baroedak teh, něpi ka goeroe ngěprokan oge, nandakeun geus tereh lotjeng, teu aja anoe ngadenge.
Koe goeroena baroedak teh dideukeutan djeung dipariksa: „Aja naon ieu teh mani ngagoeroeh?”
Loba baroedak noe kaget, dipariksa koe goeroe, ngan aja saoerang anoe njampeurkeun bari ngadjawab: „Poen Oesman noedjoe njarioskeun balon. Kamari manehna wangsoel ti dajeuh, ningal balon.”
„Enggeus bae heulaanan,” saoer goeroe. „Ěngke di djěro tjaritakeun, bari didengekeun koe bapa.”
„Keleneng,” lotjeng ditabeuh, gantjang baroedak ngaberes, soep arasoep ka kělasna masing-masing, gek darioek sabangkoena-sabangkoena.
„Tjoba Oesman,” saoer goeroe, „tjaritakeun deui, anoe geus ditjaritakeun bieu teh, di loear.”
Walon Oesman: „Kamari abdi ka dajeuh, ningal balon.”
Goeroe: „Njaho maneh, di mana ragragna tjěnah, balon teh?”
Oesman: „Teu těrang.”
Goeroe: „Bieu bapa meunang bedja, eta balon ragragna deukeut Soerabaja. Tapi bapa hajang njaho, naha Oesman awas pisan kan a balon teh?”
Oesman: „Kantěnan.”
