95
Noe matak di dinja aja,
ajeuna téh ngaran tjai,
Tji-beureung djeung Tji-kedengan,
Tji-hideung Tji-konéng deui,
Tji-hérang hidji deui,
noe aja di sisi lemboer,
margana téh di dinja,
tina getih adjar tadi,
tah, sakitoe poerwa aja ngaran éta.
96
Njai Oedjoeng sekar djingga,
geus dongkap ka waktoe lahir,
medal pameget poetrana,
roepana kasép téh teuing,
moeloes salira siwi.
Ditjabak-tjabak koe ratoe,
aja sora teu karoehan,
oengelna: “lamoen noe serik,
tangtoe pisan dibalesna leuwih lara.
97
Geus kitoe, ratoe ngamanah:
ieu moal naon deui,
mo 1iwat ti éta boedak,
mangké nganjenjeri aing.
Geura baroeang, patih,
éta boedak bisi hiroep,
koedoe paéhan pisan,
ajeuna meungpeung keur leutik.”
Patih njembah: “soemangga kersa gamparan.”
98
Patih mah njaaheun pisan,
ka éta téh moerangkalih,
patih ngabidjilkeun akal,
bari mawa moerangkalih.
Njokot kanaga hidji,
montjorong tjahaja hoeroeng,
sabab kanaga téh mas,
djeung njokot endog sahidji,
reudjeung mawa sahidji kalapa asak.
99
Kanaga téh dieusian,
nja éta koe moerangkalih,
sarta endog djeung kalapa
ditjampoerkeun djadi hidji.
Geus kitoe, nganggo rakit,
dipalidkeun ka Tji-tandoej.
Ditoenda tjaritana.
Ajeuna kotjapkeun deui,
aja djalma ngaran Aki balangantrang.
100
Di dinjana henteu apal,
Peuting harita téh ngimpi,
ngimpi katinggang koe boelan,
reudjeung katindih koe langit.
Hoedang njambat ka nini:
“isoek-isoek, waktoe soeboeh,”
-sarta bari tjarita-
“aing tadi, nini, ngimpi,
langit nindih reudjeung katinggang koe boelan,”
101
“soegan mah saapan oerang
oentoeng ti batan sasari”
“Aki, geuwat, geura téang.”
Aki-aki gantjang indit,
barina alak-ilik,
reudjeung bari dikoekoedoeng
Datang ka poepoedoenan,
aja tjahja katingali;
diprantjahan: “djoenig njingkir, sétan njingkah.”
102
Tétéla dina saapan,
aja tjahja katingali,
Aki téh seug babatoekan,
bawaning koe gimir ati.
Ti dinja Aki mipir,
tjahja teu katingal hoeroeng;
ngan ningal aja kanaga.
Toeloej dibawa ka sisi,
seug diboeka, aja boedak kasép pisan.
