a A
198
Bjj verder onderyragen verneemt men dat Sabnj dé hoofd- figuur isin eene romance, waaryvan bij feestelijkheden gedeelten ten tooneele” worden gebraeht. Het geheele verhaal wordt zelden opgevoerd, maar het trouwens niet zeer ingewikkeld thema is alom bekend; de numen der hoofdpersonen weet bijkaus iedereen, kleine @pisodeu van het diohtstuk kunnen de meesten opzeggen, in 't kort de vertelling is populnir, Ook alis er bijua geéen die zé gehecl yan buiten kent.
Door het hijwonen gener ceremonie waarbij het verhnaal wordt gespeecld kan men wel den inhoud leeren kennén, maar deu tekst niet te boek stellen. Het laten opteckenen Yan éen kabu heeft het bezwaar dat de opsehrijeer moesilijk zal ontkomen aan de zueht tot het gebruiken van boeken- taal, daar het gebruik maken vau hét Arabisehe sehrift reeds bet sanwenden van niet eeht Minangkabausehe woorden in de huud werkt, en het bezigen van te doftige termen en te YVeel nitheemseh-Muleisehe en Arabische uitdrakkingen suggereert. Indien men het noteeren van een populair gees- tesproduct nan anderen, wie ook, Opdrangt, is men niet
- eeker van oorepronkelijken vorm en onversierden tekst,
immers de Maleier die sehrijft is onnatunrlijk in zijne taal, en de Minangkabauner die bij bet #ehrijven zieh min of meer onbewust van boeken-Maleiseh bedient is dubbel onnatuurlijk,
Om de mogelijkheid van contagium der tasl door het sehrift te ontguan moet men uit den mond eens deskundi- gen het diehistuk opteekenen, doeh ook dan maoaet er yaor gewaukt worden dat de déclamator die ziet dut xszijo reciet Wordt opgesehreyen niet gekunsteld wordt in zijne Yoor- dracht.
Op bovenbedoelde wijee trachtte ik het Ied yan Sabaj op sehrift te brengen, Daar voor dé gelegenheid om het stuk te leeren kennen steeds naur Agam, voorul Oud-Agam, Wwordt verwezen, Ing het voor de hand cenen Agamsohen keuner te benutten; de man die tot vrangbaak diende was
