|
Mangga mun geus terang,
Karamat anu tilu téh,
Tangtu dinya anu bakal nampa jimat.
|
| 29. |
Ku putra jin sakabéh jimat nu tilu,
Ari maunatna,
Saupama iyeu éndong,
Sapamundut naon baé kayakinan.
|
| 30. |
Ari kaos karamatna bias mabur,
Ngambah wadiya gantang,
Ari karamat panah téh,
Mun dilepas jadi moal susah nyandak.
|
| 31. |
Digupayan nyampeurkeun enggeus tangtu,
Dén Ahmad ngandika,
Regepkeun omong kaula téh,
Ngahukuman ngadilkeun iyeu hukuman.
|
| 32. |
Endong kaos panah diyeukeun kumpul,
Kaula nyekelan,
Gancangna geus pasrah kabéh,
Carék Ahmad regepkeun omong kaula.
|
| 33. |
Iyeu panah baris dileupaskeun luhur,
// di mana geus tiba,
Geura buru ku maranéh,
Saha-saha anu heula nyokot panah.
|
| 34. |
Enya éta anu boga milik tangtu,
Boga duwa jimat,
Ka kuping ku duwa jin téh,
Suka imut ngareunah kana manahna.
|
| 35. |
Sagancangna jamparing enggeus dicabut,
Ahmad mentang panah,
Siyer jamparing geus ngulon,
Radén Ahmad nganggo kaos nepak kasang.
|
